شکستگی استخوان پا نشان دهنده ایجاد شکستگی در یکی از سه استخوان بلند در ناحیه پای انسان است. استخوان ران (فیمور) بزرگ ترین استخوان در پای انسان است و از محل ران شروع شده و به زانو می رسد. استخوان درشت نی (تیبیا) و نازک نی (فیبولا) دو استخوان قرار گرفته در بخش پایین پا هستند که از محل زانو شروع شده و به قوزک می رسند. همچنین تقویت عضلات چهار سر ران برای جلوگیری از گرفتگی عضلات و … جلوگیری میکند. درد ساق پا که به سندرم فشار تیبیال داخلی هم شناخته می‌شود می‌تواند دردناک باشد و برنامه‌های تمرینی را مختل کند. تخمین زده می‌شود که 10.7 درصد از مردان دونده و 16.8 درصد از زنان دونده به درد استخوان ساق پا مبتلا می‌شوند.
با اینکه در ورزشکاران احتمال ابتلا به درد ساق پا بسیار بالا است اما حتی افرادی که پیاده‌روی می‌کنند نیز ممکن است به این درد دچار شوند؛ به خصوص اگر سرعت و مسیر خود را افزایش دهند. با وجود این که این درد بسیار شایع است و بسیاری از عوامل به وجود آورنده درد ساق پا مستند شده است اما مکانیزمهای ایجادکننده این درد هنوز ناشناخته است.
انواع مختلف شکستگی استخوان های پا
شکستگی بدون جابجایی: در این حالت استخوان ساق پا ترک خورده یا می شکند، اما در محل خود باقی می ماند.
شکستگی با جابجایی استخوان: در این شرایط استخوان به 2 تکه مجزا تقسیم می شود.
شکستگی باز: در این شرایط استخوان شکسته از پوست بیمار خارج می شود.
برای کسب اطلاعات در زمینه درمان قطعی قوز پشت اینجا کلیک کنید.
برای کسب اطلاعات در زمینه درمان قطعی افتادگی شانه اینجا کلیک کنید.
جهت کسب اطلاعات بیشتر، مشاوره با متخصصین ما یا رزرو نوبت می‌توانید با شماره‌های ۰۲۱۲۶۷۲۲۰۰۳ و ۰۲۱۲۶۷۲۲۰۰۴ تماس حاصل فرمایید..
شکستگی استخوان ران
استخوان ران بسیار قوی است و به این ترتیب شکستن آن در افراد سالم نیاز به وارد شدن ضربه بسیار شدید دارد. این استخوان معمولاً در هنگام وارد شدن ضربه با قدرت زیاد و بطور خاص در تصادف های رانندگی، آسیب های صنعتی، ، زمین خوردن از ارتفاع بلند یا تیر خوردن دچار شکستگی می شود. در صورتی که یک ضربه با قدرت کم یا زمین خوردن ناچیز بتواند باعث ایجاد شکستگی در این استخوان شود، این شرایط می تواند نشانه ای از ضعیف شدن استخوان ران به خاطر ابتلا به بیماری های خاص همچون پوکی استخوان یا سرطان باشد.
شکستگی استخوان ران بطور بالقوه می تواند خطرناک باشد و گاهی اوقات عوارضی مثل خون ریزی زیاد در ناحیه داخل ران با از دست دادن خون به میزان یک لیتر یا بیشتر به همراه دارد که می تواند زندگی فرد را تهدید نماید. علاوه بر این، شکستگی این استخوان همچنین می تواند باعث تشکیل لخته های خونی در رگ های بزرگ ران شود. در صورتی که این لخته ها آزاد شده و در مسیر جریان خون حرکت کنند، می توانند به ریه ها رسیده و شرایطی خطرناک به نام آمبولی ریوی را تشکیل دهند.
در بین کودکان، شکستگی استخوان ران به خاطر زمین خوردن از ارتفاع بلند همچون درخت یا سرسره ایجاد می شود. در افراد بزرگسال، این آسیب دیدگی معمولاً در هنگام تصادف رانندگی با موتور سیکلت (به عنوان فرد راکب یا عابر پیاده) یا آسیب های شغلی ایجاد می شود. به هر حال، تعداد شکستگی های استخوان ران ایجاد شده در نتیجه تیر خوردن در طول سال های گذشته افزایش زیادی پیدا کرده است.
شکستگی استخوان درشت نی
درشت نی (تیبیا) استخوان بزرگتر از بین دو استخوان پایین پا است. مشابه موارد شکستگی استخوان ران، شکستگی درشت نی اغلب به خاطر وارد شدن ضربه مستقیم با فشار زیاد ایجاد شده و در اکثر موارد هنگام تصادف با موتور سیکلت مشاهده می شود. به هر حال، درشت نی همچنین می تواند در نتیجه ضربه های ناچیز و کم فشار (حتی در افراد سالم) در مواقعی دچار شکستگی شود که پای فرد خم بوده یا در زاویه قائمه قرار داشته باشد.
در بین تمام استخوان های بلند بدن، درشت نی با بیشترین احتمال ایجاد شکستگی مواجه است و در بسیاری موارد در هنگام شکستگی از پوست خارج می شود. این شرایط باعث افزایش ریسک آلودگی باکتریایی و ایجاد عفونت در محل آسیب دیدگی می شود. این شرایط همچنین می تواند فرآیند عادی بهبود استخوان را با مشکل مواجه نماید. علاوه بر این، انتهای شکسته استخوان درشت نی می تواند اعصاب و رگ های خونی نزدیک خود را قطع کرده و باعث ایجاد آسیب های شدید برای بافت نرم در ناحیه پایین پا شود.
در حدود 75 تا 85 درصد افرادی که دچار شکستگی استخوان درشت نی می شوند، استخوان نازک نی (استخوان نازک در بخش خارجی ناحیه پایین پا) پای آنها نیز دچار شکستگی می شود.
شکستگی نازک نی
استخوان نازک نی به صورت موازی در کنار استخوان درشت نی قرار گرفته و در ناحیه خارجی پایین پا قرار دارد. همانطور که مشخص است، نازک نی کوچکتر از درشت نی است. معمولاً استخوان نازک نی بطور هم زمان با استخوان درشت نی دچار شکستگی می شود. هنگامی که فقط استخوان نازک نی دچار شکستگی شود، معمولاً شکستگی در نتیجه وارد شدن ضربه مستقیم از پهلو به پا یا با خم شدن بیش از حد قوزک یا زانو به پهلو اتفاق می افتد.
هنگامی که فقط استخوان نازک نی دچار شکستگی می شود، این شرایط معمولاً عوارض جدی بلند مدت برای فرد به همراه ندارد. در موارد نادر، زمانی که بخش های استخوان شکسته بطور مشخص به خاطر آسیب دیدگی از یکدیگر جدا شوند، ممکن است به یکی از اعصاب پا آسیب وارد شده و این شرایط می تواند باعث افتادگی پا شود. افتادگی پا شرایطی است که در آن پا در محل قوزک شل شده و باعث کشیده شدن پا بر روی زمین در هنگام راه رفتن می شود.
علائم و نشانه ها
هنگامی که فرد با شکستگی در استخوان ران مواجه شود، علائم این آسیب می تواند شامل موارد زیر باشد:
• درد، ورم، حساسیت، و کبودی در ناحیه ران
• ناتوانی در تحمل وزن بدن بر روی پای آسیب دیده
• ناتوانی در حرکت دادن ران یا زانو در سمت آسیب دیده بدن
• آشکار شدن بخش هایی از استخوان شکسته در مواردی که شکستگی باعث خارج شدن استخوان از پوست شود.
هنگامی که فرد با شکستگی در استخوان درشت نی یا هر دوی استخوان های درشت نی و نازک نی مواجه شود، علائم این آسیب می تواند شامل موارد زیر باشد:
• درد، ورم، حساسیت و کبودی در ناحیه پایین پا
• تغییر شکل ناحیه پایین پا
• قرارگیری غیر عادی یا موقعیت نامناسب پا در سمت آسیب دیده بدن
• آشکار شدن بخش هایی از استخوان شکسته در مواردی که شکستگی باعث خارج شدن استخوان از پوست شود.
هنگامی که فرد با شکستگی استخوان نازک نی مواجه شود، علائم این آسیب معمولاً شامل موارد زیر است:
• ورم موضعی و حساسیت در محل شکستگی به همراه ناراحتی در ناحیه خارجی پایین پا
• درد در ناحیه خارجی پایین پا که در هنگام راه رفتن تشدید می شود.
علت ها و عوامل
شکستگی استخوان های پا اغلب در نتیجه یک آسیب ایجاد می شود. تصادف رانندگی و سوانح ورزشی از دلایل رایج ایجاد شکستگی در استخوان های پا هستند. شکستگی ناشی از فشار می تواند در نتیجه استفاده مکرر یا استفاده بیش از حد از پا ایجاد گردد. در این حالت ترک های ریز در استخوان های بلند همچون درشت نی ایجاد می شود. پوکی استخوان (شکننده شدن استخوان) نیز می تواند ریسک ایجاد شکستگی در استخوان های پا در هنگام زمین خوردن را افزایش دهد.
تشخیص
پزشک وضعیت پای آسیب دیده بیمار را بررسی کرده و وضعیت ورم، تغییر شکل، خراش، کبودی و ناراحتی آن را بررسی می نماید. برای تعیین این موضوع که آیا لبه تیز استخوان شکسته باعث وارد شدن آسیب به رگ های خونی و اعصاب شده است یا خیر، دکتر فیزیوتراپی همچنین ضربان قلب بیمار را در پای آسیب دیده بررسی کرده و میزان واکنش پا به تماس را بررسی می نماید. علاوه بر این پزشک می تواند قدرت عادی عضلات در ناحیه پا و کف آن را مورد توجه قرار دهد. در صورتی که معاینات فیزیکی انجام شده نشان دهد شریان خون یا رگ های بزرگ در ناحیه پا آسیب دیده است، پزشک احتمالاً از آزمایش های خاص به نام داپلر برای اندازه گیری دقیق تر جریان خون در ناحیه پا استفاده خواهد کرد.
علاوه بر این، پزشک احتمالاً از عکس برداری رادیولوژی برای تایید محل ایجاد شکستگی و شدت آن استفاده کرده و وضعیت ترک های کمتر واضح و در رفتگی های احتمالی ایجاد شده در مفاصل مجاور را مورد بررسی قرار می دهد.
راه ها و روش های درمان
روش های درمان شکستگی پا با توجه به نوع و محل ایجاد شکستگی متفاوت می باشند. به هر حال، شکستگی ناشی از فشار معمولاً فقط به استراحت و بی حرکت کردن استخوان آسیب دیده جهت درمان نیاز دارد.
جا انداختن استخوان پا
درمان اولیه برای شکستگی استخوان معمولاً در اطاق اورژانس یا کلینیک مراقبت های ویژه انجام می شود. در این زمان، پزشک وضعیت آسیب دیدگی را بررسی کرده و پا را با استفاده از یک اسپلینت بی حرکت می نماید. در صورتی که شکستگی باعث جابجایی استخوان ها شده باشد، پزشک احتمالاً وضعیت استخوان ها را اصلاح کرده و قبل از استفاده اسپلینت، آنها را به محل اصلی و طبیعی خود باز می گرداند. برای بعضی از موارد شکستگی استخوان از اسپلینت به مدت یک روز استفاده می شود تا قبل از گچ گرفتن پا، ورم ایجاد شده در محل آسیب دیدگی کاهش پیدا کند.
بیحرکت کردن
ایجاد محدودیت در حرکت استخوان شکسته پا نقش اساسی در فرآیند بهبود مناسب آن دارد. برای انجام این کار، احتمالاً نیاز به استفاده از اسپلینت یا گچ گرفتن پا وجود دارد. علاوه بر این، ممکن است لازم باشد بیمار از چوب زیر بغل یا عصا برای کاهش وزن قرار گرفته بر روی پای آسیب دیده به مدت شش تا هشت هفته یا مدت طولانی تر استفاده نماید.
دارو درمانی
برای کاهش درد و التهاب، پزشک ممکن است مصرف داروهای مسکن همچون استامینوفن (تیلنول و سایر داروهای مانند آن) یا ایبو پروفن (آدویل، موترین، و سایر داروهای مانند آن) یا ترکیبی از این دو دارو را برای بیمار تجویز نماید. در صورتی که درد بیمار شدید باشد، پزشک احتمالاً از داروهای مسکن قوی تر برای وی استفاده خواهد کرد.
جراحی و سایر روش های درمانی
بی حرکت کردن می تواند اکثر موارد شکستگی استخوان را بهبود بخشد. به هر حال، ممکن است نیاز به عمل جراحی برای ایمپلنت ابزارهای تثبیت کننده داخلی مثل پلاک، میله یا پیچ در داخل پا به منظور حفظ وضعیت صحیح استخوان ها در کنار یکدیگر در طول مدت فرآیند بهبود آسیب دیدگی وجود داشته باشد.
فیزیوتراپی و ورزش های حرکتی
پس از باز کردن گچ یا اسپلینت، بیمار نیاز به تمرین های ورزشی یا برنامه فیزیوتراپی به منظور کاهش سفتی ایجاد شده در مفاصل و بازیابی حرکت های عادی پای آسیب دیده دارد. پس از انجام ارزیابی اولیه، متخصص فیزیوتراپی می تواند با اطلاع از نظرات شما از یک استراتژی درمانی مناسب برای کمک به ریکاوری کامل شما استفاده نماید. فیزیوتراپی پس از شکستگی استخوان اغلب بر از بین بردن تاثیرات منفی ناشی از بی حرکت کردن استخوان ها با گچ یا بند محافظ، تمرکز دارد. در بسیاری از مواقع، بی حرکت کردن می تواند باعث از بین رفتن دامنه حرکت و قدرت عضلات و در نتیجه کاهش قابلیت های حرکتی آنها شود.
فیزیوتراپی پا پس از شکستگی همچنین می تواند به بهبود توان حرکتی اندام ها کمک کند. در صورتی که شما دچار شکستگی در استخوان های پای خود شده اید، فیزوتراپ می تواند به شما در بهبود توانایی راه رفتن و تصمیم گیری درباره لزوم استفاده از واکر، چوب زیر بغل، عصا، یا موارد مانند آن کمک نماید. در صورتی که بیمار دچار شکستگی بازو یا شانه شده است، فعالیت های ساختاری می تواند بر ایجاد توانایی رساندن دست به اجسام و گرفتن آنها تمرکز داشته باشد.
روش های درمانی فیزیوتراپی یا مدالیتی ها همچنین می تواند به منظور کاهش درد و ورم ناشی از آسیب دیدگی مورد استفاده قرار گیرند. برای مثال، تحریک الکتریکی می تواند به منظور بهبود توانایی استفاده از عضله بکار رود. در این حالت بیمار می بایست به خاطر داشته باشد با وجود استفاده از روش های درمان غیر فعال همچون تحریک الکتریکی یا امواج مافوق صوت، لازم است در تمرین های حرکتی فعال فیزیوتراپی نیز شرکت نماید. علاوه بر این، استفاده از مگنت تراپی می تواند برای تسریع و تکمیل فرآیند ترمیم استخوان مفید باشد.
در صورتی که برای بهبود شکستگی استخوان عمل جراحی بر روی بیمار انجام شود، ممکن است پس از جراحی بافت زخم در بدن بیمار ایجاد شود. ماساژ بافت زخم و حرکت دادن آن توسط متخصص فیزیوتراپی می تواند به کاهش چسبندگی احتمالی ایجاد شده در محل زخم و بهبود توانایی حرکت اندام ها در این محل کمک موثر نماید.
تمرین های حرکتی برای بهبود دامنه حرکتی و قدرت عضلات نیز می تواند بلافاصله با از بین رفتن درد بیمار شروع شود. تمرکز خاص این تمرین ها می بایست بر نواحی دچار شکستگی و مفاصل اطراف آن باشد. در صورتی که یک استخوان نزدیک آرنج دچار شکستگی شده باشد، تمرین های حرکتی می بایست برای آرنج، مچ دست، و شانه بیمار در نظر گرفته شود. بطور مشابه، شکستگی استخوان درشت نی نیز نیازمند انجام تمرین های حرکتی برای زانو، قوزک، و ران است. این تمرین ها همچنین می تواند به اطمینان از بازیابی قدرت تحمل استخوان ها و امکان وارد شدن فشار به آنها در طول فعالیت های روزمره کمک موثر نماید. در این حالت لازم است با پزشک و فیزیوتراپ برای آموزش نحوه صحیح انجام تمرین های حرکتی جهت ترمیم آسیب دیدگی های خاص مشورت شود.
ورزش ها
این تمرین ها می تواند به شما در مرحله شروع برنامه توان بخشی کمک نماید. اما علائم ایجاد مشکل ممکن است با نظارت پزشک یا متخصص فیزیوتراپی یا بدون نظارت آنها در هنگام انجام این تمرین های حرکتی از بین بروند.
خم کردن زانو و صاف کردن آن، با کمک فعال
• در حالت نشسته بر روی لبه یک میز یا صندلی نشسته و ران های خود را به یکدیگر محکم کنید. برای انجام این کار می توان از یک حوله لوله شده در زیر ناحیه انتهایی ران پای راست و چپ خود استفاده نمایید.
• جمع کردن (خم کردن): قوزک پای سالم خود را بر روی قوزک پای دیگر قرار دهید. از پای سالم خود برای خم کردن زانوی پای آسیب دیده تا زمانی استفاده کنید که احساس کشیدگی در ناحیه بالای زانو داشته باشید.
• کشیدگی (صاف کردن): قوزک پاهای خود را عوض کنید تا پای دیگر در بالا قرار گیرد. از پای سالم خود برای صاف کردن زانوی پای آسیب دیده تا زمانی استفاده کنید که احساس کشیدگی خفیف در پشت زانو داشته باشید.
خم کردن زانو به صورت فعال
• به پشت دراز کشیده و هر دو زانوی خود را در حالت صاف قرار دهید. در صورتی که هنگام انجام این حرکت با ناراحتی در ناحیه کمر مواجه شدید، زانوی پای صاف خود را خم کرده و کف پای خود را بر روی زمین قرار دهید.
• به آرامی پای خود را با کشیدن پاشنه پا به سمت باسن روی زمین تا زمانی سر دهید که کشیدگی در جلوی زانو یا ران خود احساس نمایید.
خم کردن زانو، در حالت طاق باز
• به پشت بر روی زمین دراز کشیده و پاشنه پای راست/ چپ خود را به آرامی بر روی دیوار قرار دهید. هر دو پای خود را در صورت دسترسی نداشتن به چارچوب درب بر روی دیوار قرار دهید.
• بدون تلاش، اجازه دهید جاذبه پای شما را بر روی دیوار به سمت زمین بکشد. این حرکت را تا زمانی ادامه دهید که احساس کشیدگی در جلوی زانوی راست/ چپ خود داشته باشید.
تقویت عضله چهار سر ران، قوس کوتاه
• به پشت دراز کشیده و یک حوله لوله شده را زیر زانوی خود به صورتی قرار دهید که کمی خمیدگی در زانو ایجاد شود.
• فقط ناحیه پایین پای خود را با سفت کردن عضله جلوی ران بلند کنید. در هنگام انجام این حرکت ران خود را از زمین بلند نکنید.
عضله چهار سر ران، بلند کردن پا در حالت صاف
• به پشت دراز کشیده و پای راست/ چپ خود را صاف کنید و پای مقابل را از محل زانو خم نمایید.
• عضلات جلوی ران پای راست/ چپ خود را سفت نمایید. در این حالت می بایست سر زانوی خود را به سمت بالا سر داده یا افزایش گودی را در بالای زانوی خود مشاهده نمایید. در این حالت ران شما ممکن است تا حدودی دچار لرزش شود.
• این عضلات را بیشتر سفت کرده و پای خود را در حدود 4 تا 6 اینچ از زمین بلند کنید. در حالتی که کشیدگی عضلات را حفظ می کنید، پای خود را پایین بیاورید.
• عضلات خود را در فواصل بین تکرار حرکت به آرامی و بطور کامل ریلکس نمایید.
عضله زرد پی، ایزومتریک
• به پشت بر روی یک سطح سخت دراز بکشید
• زانوی راست/ چپ خود را خم کرده و پاشنه پا را بر روی سطح سخت به صورتی بکشید که سعی در حرکت دادن پاشنه به سمت باسن داشته باشید. به این منظور عضلات پشت ران را سفت کرده و با حداکثر نیرو و بدون افزایش درد این حرکت را انجام دهید.
عضله زرد پی، پیچاندن
• بر روی شکم دراز کشیده و پاهای خود را صاف نمایید. در صورتی که برای انجام این حرکت بر روی تخت دراز بکشید، پاهای شما از لبه تخت آویزان می شود.
• عضلات پشت ران خود را برای خم کردن زانوی راست/ چپ تا زاویه 90 درجه سفت کنید. ران های خود را به صورت صاف بر روی تخت یا سطح نگه دارید.
• به آرامی پای خود را به محل اولیه آن باز گردانید.
حرکت دور کردن ران، بلند کردن پا در حالت کشیده
• به پهلو دراز کشیده و سر، شانه، زانو و ران خود را در یک راستا قرار دهید. در این حالت ممکن است نیاز به خم کردن زانوی پایین به منظور کمک به حفظ تعادل وجود داشته باشد. همچنین لازم است پای راست/ چپ بالای پای دیگر قرار گیرد.
• به آرامی ران های خود را به جلو حرکت دهید تا به این ترتیب ران ها بطور دقیق بر روی یکدیگر قرار گیرند و زانوی راست/ چپ شما به سمت جلو باشد.
• پای بالای خود را برای 4 تا 6 اینچ بلند کنید. مطمئن شوید که پای شما به سمت جلو حرکت نکرده یا زانو به سمت سقف چرخش نکند.
• به آرامی پای خود را به محل اولیه آن باز گردانید. اجازه دهید عضلات شما قبل از تکرار مجدد حرکت بطور کامل ریلکس شوند.
سوالات متداول شکستگی پا و استخوان پا
افرادی که دچار شکستگی ران و یا مفصل هیپ شده اند ممکن است سوالاتی ذهن آنها را درگیر کند که در این قسمت به برخی از آنها پاسخ داده شده است:
چه چیزی باعث شکستگی لگن در بزرگسالان می‌شود؟
شکستگی لگن بیشتر در اثر لیز خوردن، افتادن صندلی و سایر حوادث ایجاد می‌شود. در اینجا برخی از عواملی که بیماران مسن‌تر را در معرض خطر شکستگی لگن قرار می‌دهد آمده است:
تراکم پایین استخوان تحتانی و توده عضلانی
تراکم استخوان و توده عضلانی با افزایش سن کاهش می‌یابد. پوکی استخوان یکی از عوامل اصلی شکستگی لگن است که بیشتر در افراد مسن و بیشتر در خانم‌ها مشاهده می‌شود. این بیماری باعث می‌شود استخوان‌ها ضعیف و شکننده شوند، در صورتی که استخوان‌های جدید با همان سرعتی که از بافت استخوان پیرتر برداشت می‌شود، تولید نمی‌شوند. شکستگی‌های مربوط به پوکی استخوان از شایع‌ترین انواع شکستگی لگن است زیرا شکستگی استخوان می‌تواند به راحتی با هر نوع افتادنی رخ دهد.
بیماران مسنی که دچار کاهش توده عضلانی هستند، به دلیل مشکلات تحرک و تعادل بیشتر از سایرین در معرض خطر افتادن قرار دارند و متعاقباً دچار شکستگی لگن می‌شوند.
وجود سایر بیماری‌ها
بیماری‌های مختلف می‌تواند یکی از مفاصل لگن را شکسته و مانع از شکستگی و بهبودی بعد از عمل جراحی لگن شود. این موارد بیشتر در بیماران مسن وجود دارد:
- دیابت: دیابت نوع 1 و نوع 2 تراکم استخوان را کاهش می‌دهد. بهبودی به دلیل اصلاح ضعیف استخوان، ترمیم زخم و کنترل گلیسمیک باعث افزایش خطر عفونت و عوارض جراحی می‌شود.
- دمنتیا: بازیابی تحرک قبل از شکستگی، اغلب برای بیماران زوال عقل مشکل است زیرا ممکن است از پروتکل‌های بهبودی پیروی نکنند و بیشتر مستعد سقوط هستند.
- انفارکتوس میوکارد: بیمارانی که دچار حمله قلبی می‌شوند ممکن است در تولید و انتقال عوامل لخته شدن با مشکل روبرو شوند که مانع بهبودی پس از شکستگی و جراحی می‌شود.
- هایپرپاراتیروئیدیسم ثانویه: مواردی که در مورد متابولیسم و تنظیم کلسیم وجود دارد، ممکن است در آسیب‌دیدگی و بهبودی شخص پس از شکستگی لگن نقش داشته باشد.
- یائسگی: 70٪ شکستگی لگن در زنان رخ می‌دهد و سطح پایین‌تر استروژن به ضعیف شدن استخوان در اثر پوکی استخوان مرتبط است، و به نوبه خود با مشکلات دیگر غدد نیز ارتباط دارد.
-
سوء تغذیه
- عدم سلامت بدن و کمبود مواد مغذی باعث می‌شود بدن افراد مسن توانایی بهبود کامل و سریع بعد از شکستگی لگن را نداشته باشد.
- اختلالات روده: این مشکل می‌تواند بر توانایی بدن افراد در جذب کلسیم و ویتامین D تأثیر بگذارد و منجر به ضعیف شدن استخوان‌ها شود، بنابراین اختلالات روده هم قبل و هم بعد از شکستگی از عوامل خطر محسوب می‌شود.
- نقص عصبی: زوال عقل، سکته مغزی، نوروپاتی محیطی و بیماری پارکینسون خطر افتادن افراد مسن را افزایش می‌دهد.
- عدم تحرک: پیاده‌روی و سایر تمرینات تحمل وزن به افزایش قدرت استخوان و عضله کمک میکند و باعث کاهش خطر سقوط می‌شود. برعکس، ورزش نکردن و نداشتن تحرک باعث تضعیف استخوان‌ها می‌شود.
- داروها: کورتیکو استروئیدها می‌توانند به مرور زمان استخوان‌ها را تضعیف کنند. داروهایی که بر روی سیستم عصبی مرکزی تاثیر می‌گذارند اغلب باعث افتادن بیمار می‌شوند زیرا ترکیباتی دارند که می‌تواند باعث سرگیجه شوند.
سلامت بیمار قبل از شکستگی نیز باید مورد توجه قرار بگیرد. به عنوان مثال افرادی که کمتر فعال هستند، مستعد کاهش عملکرد دستگاه تنفسی قلبی هستند که می‌تواند روند بهبودی را با مشکل مواجه کند. به طور کلی، بیماری‌ها و مشکلاتی که فرد در کنار شکستگی لگن خود دارد، باعث کاهش ذخایر بدن برای بهبودی و مقابله با استرس ناشی از جراحی می‌شود.
ترکیب بدن عامل دیگری است. بعد از عمل جراحی شکستگی لگن، بیمارانی که شاخص توده بدنی (BMI) کمی دارند به احتمال زیاد از یک عارضه قلبی نامطلوب رنج می‌برند، ضعیف‌تر عمل می‌کنند و عملکرد قلبی و تنفسی قلبی آنها کاهش می‌یابد و احتمال خطر آنها را افزایش می‌دهد.
طول درمان شکستگی پا و یا استخوان ران چقدر است؟
مدت زمان بهبودی بعد از شکستگی لگن در بیماران مسن با افزایش سن می‌تواند افزایش یابد. به طور کلی، هرچه سن افراد بیشتر باشد و هر چه بیماری‌های بیشتری داشته باشند، مدت زمان بهبودی آنها طولانی‌تر خواهد شد. طول مدت بهبودی برای تعویض مفصل ران از چهار هفته تا شش ماه متغیر است.
برای بیمارانی که قبل از شکستن لگن وابستگی کمتری داشتند، بستری شدن در بیمارستان به تأخیر می‌افتد. با این حال، به احتمال زیاد این افراد بیشتر در بخش‌های توانبخشی بیمارستان بستری خواهند شد. افرادی که قبل از آسیب دیدگی کمتر فعالیت می‌کردند، مدت زمان بیشتری تحت مراقبت قرار می‌گیرند.
نوع آسیب می‌تواند بر زمان بهبودی نیز تأثیر بگذارد. بیشتر افرادی که دچار شکستگی لگن شده‌اند، از یکی از دو نوع شکستگی لگن رنج می‌برند. یک شکستگی داخل کپسولی در قسمت بالای استخوان ران رخ می‌دهد، قسمتی که در مفصل “گوی و کاسه” مفصل ران قرار گرفته است. چنین صدمه‌ای می‌تواند در خون رسانی به این ناحیه تأثیر بگذارد. نوع دیگر شکستگی اینتتروکانتر است که در استخوان ران رخ می‌دهد. این نوع شکستگی خارج کپسولی است، نوعی دسته بندی که شامل شکستگی‌های ساب تروکانتر نیز می‌شود که در قسمت‌های تحتانی استخوان ران، به از کپسول مفصل لگن اتفاق می‌افتد.
انواع جراحی برای شکستگی استخوان ران پا چیست؟
جراحی معمولاً بهترین روش درمانی برای شکستگی لگن است. سه نوع جراحی برای این نوع شکستگی استفاده می‌شود.
- ترمیم مفصل ران (تثبیت داخلی). ترمیم مفصل ران شامل تثبیت استخوان‌های شکسته با پیچ‌های جراحی، میخ، میله یا صفحه‌ها می‌شود. این نوع جراحی معمولاً برای افرادی است که دچار شکستگی‌هایی هستند که می‌توان استخوان‌ها را به درستی تراز کرد. این جراحی ممکن است “گذاشتن پین در پا” نیز نامیده شود.
- جراحی تعویض جزئی مفصل ران. این جراحی قسمت بالای استخوان ران (گوی مفصل لگن) را با قطعات مصنوعی ساخته شده از سرامیک یا فلز جایگزین میکند. جایگزینی برای سوکت لگن صورت نمی‌گیرد.
- جراحی تعویض کامل مفصل ران. این جراحی تمام قسمت‌های مفصل را با قطعات مصنوعی ساخته شده از فلز، سرامیک یا پلاستیک جایگزین میکند.
جراحی گذاشتن پین
جراحی گذاشتن پین در مفصل ران برای ترمیم شکستگی لگن شامل دو مرحله اصلی است:
- ریداکشن (مرتب و تراز کردن صحیح استخوان)
- تثبیت داخلی (تثبیت استخوان‌های شکسته)
در طی عمل جراحی برای اصلاح شکستگی لگن، پزشک شما یک یا دو برش بر استخوان شکسته در لگن شما ایجاد میکند. قطعات استخوان را با استفاده از پین‌های فلزی، پیچ، میخ، میله یا صفحه به حالت مناسب برمی‌گرداند. ممکن است از اشعه ایکس نیز استفاده کند تا ببینید که پین‌ها و صفحه‌ها در جای صحیحی قرار دارند یا خیر. پزشک برای بستن برش‌ها از بخیه یا استاپل استفاده میکند. عمل جراحی 2 تا 4 ساعت طول می‌کشد.
پزشکان معمولاً برای جراحی شکستگی لگن از بیهوشی عمومی استفاده می‌کنند. این بدان معنی است که شما در حین عمل جراحی خواب خواهید بود. اما گاهی اوقات از بی‌حسی موضعی نیز استفاده می‌شود. به این معنی که شما نمی‌توانید منطقه عمل را حس کنید و خواب آلود هستید اما هشیار هستید. انتخاب نوع بیهوشی به نظر پزشک شما، به سلامت کلی شما و تا حدودی به ترجیح شما بستگی دارد.
بعد از جراحی شکستگی استخوان ران چه اتفاقی می افتد؟
درست بعد از عمل شکستگی لگن، دارویی برای کنترل درد و شاید دارویی برای جلوگیری از لخته شدن خون به شما می‌دهند. ممکن است کاتتر ادراری نیز داشته باشید، بنابراین مجبور نیستید برای رفتن ب توالت از جای خود بلند شوید. همچنین ممکن است یک پمپ فشرده‌سازی یا جوراب فشرده‌سازی بر روی پای شما ببندند که پای شما را فشار داده و گردش خون را حفظ کند و از لخته شدن خون جلوگیری کند. و ممکن است کوسنی را بین پاهای شما قرار دهند تا مفصل ران در حالت صحیح نگه داشته شود. غیرطبیعی بودن حالت معده یا احساس یبوست طبیعی است، بنابراین اگر احساس خوبی ندارید با پزشک یا پرستار خود صحبت کنید.
ممکن است به شما آموزش داده شود که تمرینات ساده تنفسی را انجام دهید تا در ضمن اینکه سطح فعالیت شما پایین است، در جلوگیری از احتقان ریه‌ها پیشگیری شود. همچنین ممکن است یاد بگیرید که پاهای خود را به سمت بالا و پایین حرکت دهید تا عضلات خود را حرکت داده و خون را در گردش نگه دارید. و ممکن است یاد بگیرید که برای حرکت کردن در رختخواب و خارج شدن از رختخواب، چگونه لگن را در وضعیت مناسب قرار دهید.
حرکت در اطراف
خیلی مهم است که هرچه سریع‌تر بعد از عمل حرکت خود را شروع کنید. این کار باعث تسریع روند بهبودی و کاهش عوارض می شود.
به طور کلی، بیشتر افراد در روز عمل یا روز بعد از آن با کمک از رختخواب خارج می‌شوند. به احتمال زیاد شما برای مدت کوتاهی به یک صندلی منتقل خواهید شد. طی چند روز آینده، به احتمال زیاد تمرینات سبک را شروع خواهید کرد و یاد می‌گیرید که چگونه با واکر یا عصا راه بروید.
احتمالاً بعد از عمل حدود 2 تا 7 روز در بیمارستان خواهید ماند. ممکن است شما قبل از رفتن به خانه به یک مرکز مراقبت ویژه (توانبخشی) منتقل شوید. در آنجا می‌توانید برای فعالیت‌های روزانه مانند حمام کردن یا توالت رفتن کمک بگیرید. احتمالاً برای چندین ماه برای راه رفتن به یک عصا یا واکر نایز خواهید داشت و بهبودی کامل ممکن است تا یک سال طول بکشد.
- استفاده از واکر
- استفاده از عصای زیر بغل
- استفاده از چوب دستی
آیا پس از جراحی فیزیوتراپی لازم است؟
موارد بسیاری وجود دارد که باید بعد از عمل جراحی مفصل ران در نظر گرفته شود. افراد مسن اغلب به مراقبت‌های بیشتری از جمله فیزیوتراپی و کمک برای آشپزی، مصرف دارو و مراقبت‌های شخصی نیاز دارند. داروهای رقیق کننده خون نیز برای کاهش خطر لخته شدن خون و سکته مغزی، آمبولی ریوی یا ترومبوفلبیت تجویز می‌شود.
بعد از جراحی شکستگی لگن، پزشک شما را ترغیب میکند تا در یک برنامه توانبخشی شرکت کنید. پیروی از برنامه توانبخشی بسیار مهم است زیرا باعث تسریع در بهبودی شما می‌شود و به شما امکان می‌دهد هرچه زودتر به فعالیت‌های روزانه خود بازگردید.
آیا می‌توان از شکستگی لگن جلوگیری کرد؟
ترکیبی از عوامل باعث می‌شود که شکستگی لگن برای افراد مسن بسیار خطرناک باشد، اما شکستگی استخوان و عواقب آنها اجتناب ناپذیر نیست. در وهله اول روش‌هایی برای کاهش خطر شکستگی لگن وجود دارد.
هرچه افراد زودتر سبک زندگی سالم را انتخاب کنند، بیشتر می‌توانند عوامل خطر سقوط و آسیب‌دیدگی لگن را در سال‌های بعدی زندگی خود کاهش دهند. در اوایل بزرگسالی، عادت‌های سالم می‌توانند توده استخوانی شما را تقویت کنند. تغذیه بهتر و ورزش بیشتر می‌تواند خطر ابتلا به پوکی استخوان را در سنسن بالاتر کاهش دهد. با این وجود، انتخاب عادت‌های خوب در هر سنی می‌تواند در بهبود سلامتی و کاهش خطر سقوط مفید باشد.
در اینجا برخی از مؤثرترین اقدامات پیشگیرانه آورده شده است:
- رژیم غذایی: مقادیر کافی ویتامین D و کلسیم مهم هستند. مردان و زنان بالای 50 سال باید روزانه 600 واحد بین‌المللی ویتامین D و 1200 میلی گرم کلسیم دریافت کنند.
- ورزش: تمرینات تحمل وزن به حفظ تراکم استخوان، قدرت و تعادل کمک میکند. برای افراد مسن، آموزش تعادل می‌تواند مفید باشد زیرا از دست دادن تعادل اغلب بعداً در زندگی به وجود می‌آید.
- معاینات چشم: هر ساله برای بررسی مشکلات چشمی، معاینه چشم انجام دهید (اگر نمی‌توانید خوب ببینید، احتمال افتادن شما بالا می‌رود)؛ در صورت ابتلا به دیابت بیشتر به پزشک چشم مراجعه کنید.
- از سیگار کشیدن / نوشیدن الکل زیاد خودداری کنید: این فعالیت‌ها می‌توانند تراکم استخوان شما را تحت تأثیر قرار دهند و مقدار زیاد الکل می‌تواند تعادل شما را مختل کند و خطر افتادن را افزایش می‌دهد.
- عوامل خطر سقوط را حذف کنید: مبلمان نامناسب، سر خوردن فرش، و سیم‌های برقی در مناطق پر رفت و آمد خانه هستند خطرات زیادی دارند. همچنین مطمئن شوید که نور کافی در خانه وجود دارد.
- مراقب عوارض جانبی باشید: اگر هنگام مصرف داروهای متعدد احساس ضعف یا سرگیجه می‌کنید، یا بعد از شروع داروی جدید این احساس به شما دست می‌دهد، با پزشک خود تماس بگیرید.
- مراقب باشید: به آرامی بلند شوید تا از افت فشار خون جلوگیری کنید و اگر در هنگام راه رفتن ناپایدار هستید از چوب راه رفتن یا واکر استفاده کنید.
