استئوآرتریت(آرتروز) زانو

آرتروز زانو شایع ترین شکل استئوآرتریت مفاصل است، یک آسیب مزمن تخریبی مفصلی است که با تخریب پیشرونده غضروف مفصلی ، تغییرات استخوان زیر غضروفی، ورم زانو التهاب بافتهای نرم اطراف مفصل زانو مشخص می شود.

آرتروز زانو به دلیل علائم و نشانه هایی از جمله درد مزمن زانو، سفتی، محدودیت های عملکردی و ضعف عضلانی، علت اصلی ناتوانی و کیفیت پایین زندگی در سراسر جهان است .

نزدیک به ۲۱ درصد از بیماران آرتروز زانو از یک سری مشکلات روانی مانند افسردگی و اضطراب رنج می برند.

شیوع جهانی آرتروز زانو در بیماران ۴۰ ساله یا بالاتر به ۲۳ درصد رسیده است.

با افزایش امید به زندگی و شیوع چاقی، انتظار می رود تعداد افرادی که برای دوره های طولانی با آرتروز زانو زندگی می کنند در آینده قابل افزایش یابد.

روش های درمانی آرتروز زانو

در حال حاضر، اهداف اولیه درمانی آرتروز زانو کاهش درد، افزایش عملکرد فیزیکی و بهبود کیفیت زندگی است. مداخلات رایج برای آرتروز زانو شامل فیزیوتراپی با روشهای تکنولوژیک، آموزش به بیمار، کنترل وزن، درمان دارویی و جراحی درمانی است.

برای اطلاعات بیشتر و نوبت دهی  کلینیک فیزیوتراپی پیشرفته شمیم می‌توانید با شماره تلفن‌‌ های 02126722003 –  02126722004 تماس حاصل فرمایید.

برخی از راهبردهای فیزیوتراپی برای افراد مبتلا به آرتروز زانو نسبت به داروهای موجود بیشتر احتمال دارد درد را در درازمدت کاهش داده و تخریب را به تاخیر بیندازند.

نسبت بیمارانی که چندین بیماری همزمان دارند در افراد مسن به طور پیوسته در حال افزایش است روند چند بیماری چالش هایی را برای درمان دارویی آرتروز زانو ایجاد می کند.

محدودیت مصرف دارو در بیماران آرتروز زانو

به عنوان مثال، در بیماران مبتلا به بیماری های شدید گوارشی یا قلبی عروقی، استفاده از مسکن های خوراکی به دلیل عوارض جانبی مانند حوادث گوارشی (تحریک، زخم، یا خونریزی) و حوادث قلبی عروقی (سکته قلبی، حوادث عروقی مغزی یا فشار خون بالا) توصیه نمی شود.

بنابراین، در سال های اخیر بسیاری از بیماران به تدریج از مداخلات دارویی روی گردان و به تکنیک های فیزیوتراپی آرتروز زانو روی آورده اند.

درمان دستی بعنوان یک جزء از فیزیوتراپی

تکنیک های فیزیوتراپی تا حد زیادی نیاز شدید به درمانهای محافظه کارانه برای افزایش عملکرد فیزیکی و کیفیت زندگی را برآورده می کند. درمان دستی به عنوان بخشی از درمان فیزیوتراپی برای آرتروز زانو استفاده شده است زیرا پتانسیل بهبود علائم را دارد.

روشهای درمان دستی در آرتروز زانو

درمان دستی عبارت است از اعمال نیروی دستی به بیمار توسط دکتر فیزیوتراپی برای بهبود علائم مرتبط با درد و تحرک در مناطقی که محدود شده است، مانند ماهیچه های اسکلتی، مفاصل، بافت های همبند، یا بافت های عصبی .

درمان دستی عمدتاً شامل تکنیک‌های بافت نرم، کشش، تحرک فعال یا غیرفعال و تکنیک‌های دستکاری است. که روشهای درمانی مناسبی برای بیماران مبتلا به آرتروز زانو بوده است.

مکانیسم دقیق درمان دستی ناشناخته است، اما فرض بر این است که ممکن است جریان خون را بهبود بخشد، قدرت عضلانی را افزایش دهد، واکنش‌های التهابی را تسکین دهد، و همچنین منجر به تغییراتی در سیستم ایمنی بدن شود که ممکن است به بهبود درد و عملکرد فیزیکی در بیماران مبتلا به آرتروز زانو کمک کند.

تکنیکهای درمان دستی برای کنترل درد

نمونه درمان دستی جهت کاهش درد

تکنیکهای درمان دستی برای  اکستنشن محدود شده زانو

درمان دستی صاف کردن زانو

تکنیکهای درمان دستی برای فلکشن محدود شده زانو

درمان دستی زانو با محدودیت خم شدن

تغییرات مفصلی در آرتروز

آرتروز زانو از نظر آماری افراد مسن، به‌ویژه زنان را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این یک بیماری شایع در سیستم اسکلتی عضلانی است که می تواند در هر مفصلی مانند اندام فوقانی یا ستون فقرات رخ دهد، اما عمدتاً در مفاصل بزرگ اندام تحتانی مانند لگن و زانو مشاهده می شود. این مفاصل عمدتاً مسئول فعالیت ها ی همراه با تحمل وزن هستند و می توانند شوک نیروهایی که از زمین به پاها وارد می شود را جذب کند.

علاوه بر این، در بیماران درگیر آرتروز زانو، انحطاط تدریجی و از دست دادن غضروف مفصلی در زمان رشد زوائد مفصلی( استئوفیت)، التهاب غشای سینوویال و تخریب استخوان زیر غضروف مشاهده می شود.

ویژگی های بالینی عارضه آرتروز زانو شامل درد، سفتی، تورم، تغییر شکل مفصل و ناتوانی عملکردی است، در حالی که در مراحل پیشرفته، ضعف و از بین رفتن عضلات (آتروفی عضلانی) نیز ممکن است رخ دهد که کیفیت زندگی بیمار را کاهش می دهد.

درمان دستی(منوال تراپی)

تکنیک های درمانی مورد استفاده در فیزیوتراپی بیماران مبتلا به آرتروز زانو شامل ورزش درمانی، الکتروتراپی و درمان دستی است. از میان این تکنیک ها، درمان دستی یک رویکرد فیزیوتراپی عملی است که می تواند سطح درد بیماران مبتلا به آرتروز زانو را کاهش دهد و عملکرد آنها را بهبود بخشد.

دکتر فیزیوتراپی از مداخلاتی برای ساختارهای اسکلتی عضلانی بدن، مانند مفاصل، بافت های نرم و بافت های عصبی برای تحریک و تغییر بیومکانیکی، عصبی فیزیولوژیکی، روانی و سایر تغییرات غیر اختصاصی در بدن بیمار استفاده می کنند که می تواند منجر به بهبود بالینی مثبت عملکرد بیماران شود.

نقش درمان دستی در آرتروز زانو

احساس بهتر، حرکت بهتر و در نهایت زندگی بهتر است. یکی از راه‌های دستیابی به این هدف از طریق درمان‌های دستی از جمله دستکاری‌ها (حرکات سریع‌تر و با دامنه کم) است. اگر تا به حال در فیزیوتراپی شرکت کرده اید، به احتمال زیاد دکتر فیزیوتراپی نوعی درمان دستی را انجام داده است تا بر روی قسمت هایی از بدن که درد شما در آن بوده تاثیر گذار باشد.

شما احتمالاً با احساس درد کمتر از آن درمان خارج شده اید، زیرا این هدف از درمان فیزیوتراپی بوده است.

ساز و کار اثر درمان دستی

هدف فیزیوتراپی کمک به افراد احساس بهتر، حرکت بهتر و در نهایت زندگی بهتر است. یکی از راه‌های دستیابی به این هدف از طریق درمان‌های دستی از جمله دستکاری‌ها (حرکات سریع‌تر و با دامنه کم) است. اگر تا به حال در درمان فیزیوتراپی شرکت کرده اید، به احتمال زیاد دکتر فیزیوتراپی نوعی درمان دستی را انجام داده است تا بر روی قسمت هایی از بدن که درد شما در آن بوده اثر گذار باشد. شما احتمالاً با احساس درد کمتر از آن درمان خارج شده اید، زیرا این هدف از درمان فیزیوتراپی بوده است. آیا تا به حال با خود فکر کرده اید که “چگونه این کار به من کمک کرد تا احساس بهتری داشته باشم؟”

اگرچه هیچ پاسخی برای اینکه چگونه درمان دستی به طور خاص برای کاهش درد و بهبود عملکرد کلی کار می‌کند وجود ندارد، اما مطالعات نشان داده‌اند که بخش‌های متحرک اسکلتی در بدن انسان به اثربخشی درمان‌های دستی درمانی کمک می‌کنند.

اثرات فیزیولوژیکی درمان دستی

هنگامی که درمان دستی (“محرک”) روی قسمت خاصی از بدن شما (“بافت”) اعمال می شود، اثر فوری کاهش اسپاسم عضلات در ناحیه و افزایش حرکت است.

این محرکی که اعمال می شود مجموعه ای از اثرات را ایجاد می کند که با “سیستم عصبی محیطی” شروع می شود (همه اعصاب بدن شما علاوه بر اعصاب نخاع و مغز شما). اثر این تحریک این است که سلول هایی که به افزایش التهاب کمک می کنند به آن ناحیه فرستاده می شوند (“میانجی های التهابی”).

سپس، اطلاعات به مسیر اصلی هدایت عصبی بین بدن و مغز شما («طناب نخاعی») ارسال می شود. از اینجا، مجموعه از اثرات درمانی رخ می‌دهد، از جمله بهبود فعالیت ماهیچه‌ای ناحیه‌ای که روی آن کار شده است و کاهش درد (“هیپوآلژزی”).

پس از رسیدن اطلاعات به نخاع، یک حلقه بازخورد با مغز آغاز می‌شود که شامل تغییرات مربوط به درد، پاسخ‌های غیرارادی سیستم عصبی (“خود مختار”) مانند تغییرات در سطح هورمون استرس، ضربان قلب و دمای پوست، اندورفین و پاسخ های افیونی (هورمون های “احساس خوب”) و پاسخهای آرامش روانی.