اگر بدن انسولین تولید نکند یا انسولین ترشح شده به درستی مصرف نشود، فرد دچار بیماری دیابت می‌شود. انسولین هورمونی است که وجود آن برای تبدیل کردن قند، نشاسته و دیگر مواد غذایی به انرژی لازم برای زندگی روزمره ضروری است. اگر چه دلیل ابتلا به دیابت مشخص نیست، اما تصور می‌شود عامل‌هایی مانند چاقی و کم‌تحرکی در بروز دیابت نقش داشته باشد. دیابت عوارضی مانند ناراحتی قلبی، سکته مغزی، فشار خون بالا، کوری، بیماری کلیوی، بیماری سیستم عصبی (نوروپاتی)، قطع عضو و ناراحتی‌های پوستی از قبیل زخم و عفونت را به دنبال دارد.
زخم پای دیابتی چیست؟
زخم پای دیابتی به عارضه ای اطلاق می شود که در آن قسمتی از پوست در بیماران دیابتی از بین رفته و شما می توانید بافت زیرین آن را ببینید. اکثر زخمهای پوستی در قسمت پایین پا ایجاد می‌شوند. زمانی که پوست بریده می‌شود، معمولاَ به سرعت التیام می‌یابد. با این وجود، در برخی از افراد مبتلا به دیابت، پوست ناحیه پا به خوبی التیام نیافته و مستعد ایجاد زخم پای دیابتی می‌باشند. این عارضه می‌تواند حتی پس از یک آسیب‌دیدگی خفیف نظیر قرار گرفتن پای برهنه بر روی یک سنگ گوچک، نیز ایجاد شود. شستن مداوم پاها، گرفتن ناخن ها و … در پیشگیری از زخم پای دیابتی موثر هستند.
چه عواملی باعث ایجاد زخم پای دیابتی می شود؟
اگر مبتلا به دیابت هستید، زخم های پوستی و زخم پای دیابتی در شما بیشتر ایجاد خواهند شد؛ زیرا افراد مبتلا به دیابت یک یا چند مورد از مشکلات زیر را خواهند داشت:
- کاهش حس پوست در ناحیه پاها: عصب‌های شما به خوبی همیشه کار نمی‌کنند زیرا حتی سطح قند خون نسبتاَ بالا نیز می تواند به مرور زمان برخی از عصب‌های شما را از بین ببرد. این نوعی عارضه ناشی از دیابت است که ‹ نوروپاتی محيطي ديابتی› نامیده می شود. برای درمان نوروپاتی محیطی باید به پزشک متخصص در این زمینه مراجعه نمایید.
در بیماران دیابتی معمولاَ عصب‌هایی که دریافت کننده درد و حس از ناحیه پا هستند، آسیب می بینند. اگر حس ناحیه پا را از دست بدهید، متوجه آسیب‌دیدگی ایجاد شده در ناحیه پا نخواهید شد. برای مثال، زمانیکه پای شما روی چیز تیزی قرار می‌گیرد یا به دلیل تنگی کفش دچار تاول می‌شود. این بدین معناست که شما نسبت به مشکلاتی نظیر، بریدگی‌های جزئی، کبودی یا تاول، مستعدتر خواهید بود. همچنین، اگر نتوانید درد ناحیه پا را حس کنید، قادر نخواهید بود با پرهیز از راه رفتن به بهبود این زخمهای کوچک کمک کنید. بنابراین، این جراحت‌ها به سرعت بدتر شده و به زخم‌هایی پای دیابتی جدی تبدیل می‌شوند.
- تنگی رگ‌ها (شریان‌های) خونی که به پا منتهی می‌شوند: اگر مبتلا به دیابت هستید، خطر تنگی عروق (بیماری شریانی محیطی) در شما افزایش خواهد یافت. این عارضه که ‹آتروما› نامیده می‌شود، به دلیل تجمع رسوبات چربی در پوشش داخلی عروق، بوجود می‌آید (که گاهی تصلب شرایین نیز نامیده می‌شود).
در این حالت شرایین پا مرتباَ آسیب می بینند. علت این امر می‌تواند کاهش ذخایر خونی (گردش خون ضعیف) در پا باشد. پوستی که ذخایر خونی کمی دارد به خوبی یک پوست نرمال التیام نمی‌یابد. بنابراین، اگر دچار یک آسیب‌دیدگی یا بریدگی جزئی شوید، التیام آن زمان زیادی طول خواهد کشید و جراحت حاصله مستعد بدتر شدن و تبدیل شدن به زخم، خواهد بود، به خصوصی وقتی حس پا تضعیف شده باشد و نتوانید متوجه صدمه وارده شوید.
درمان
در برخی موارد، زخم پای دیابتی بدتر شده، به شدت عفونت می کنند و نمی‌توانند التیام یابند. گاهی عفونت گسترش پیدا کرده و به مفاصل و استخوان‌های مجاور سرایت می‌کند. در صورتی که این اتفاق بیافتد، درمان زخم پای دیابتی حتی با مصرف یک دوره طولانی از آنتی بیوتیکها نیز دشوار خواهد بود. معمولاَ بافت ناحیه پا نمی‌تواند زنده بماند و تنها راه حل این است که با جراحی قسمت عفونی شده را برداشت (قطع کردن اندام مربوطه).
میکروواس تراپی برای درمان قطعی زخم پای دیابتی
روش فن‌آوری مورد استفاده در سیستم درمان MICROVASCULAR THERAPY اولین بار برای درمان سرمازدگی در آمریکا مورد استفاده قرار گرفت. این روش فن‌آوری اولیه طی این سالها تحت نظر متخصصان این رشته گسترش، بازبینی و اصلاح گردیده است. در این روش با تحریک رگهای خونی باعث رشد و تکثیر شبکه‌های مویرگ‌های خون در بافتها گردیده که این فرآیند پایه و اساس رشد مجدد بافت و ترمیم عضو تحت درمان می‌باشد. این روش درمان پای دیابتی همچنین باعث افزایش روندسوخت‌وساز بافتها یا عضو تحت درمان گردیده. و موجب اکسیژن رسانی به بافت و گردش خون شده و به بهبود رگهای خونی کمک می‌کند که در نتیجه این امر از مسدود شدن و رسوب جداره داخل شریانها جلوگیری می گردد. اکسیژن‌رسانی تنها بخشی از راه درمان زخم پای دیابتی می باشد. برای مبارزه با عفونت درمان توامان دارویی آنتی بیوتیکها نیز لازم می‌باشد گردش خون ایجاد شده حاصل از این روش درمان باعث افزایش کارائی داروهای آنتی بیوتیک به وسیله تقویت تاثیر دارو بر ناحیه زخم و نفوذ به بافت و عضو دچار عارضه می گردد.
این روش درمانی به طور اخص بر روی افراد دیابتی متمرکز گردیده که از زخمهای شدید ناحیه پا رنج می‌برند و در خطر قطع عضو می‌باشند. این شرایط معمولا همراه با التهابات موضعی و مخرب استخوانی همراه بوده که به درمانهای پایه و معمول آنتی بیوتیک پاسخ خوبی نمی‌دهند. این روش درمانی به دلیل تقویت جریان خون باعث رساندن داروهای آنتی بیوتیک به بافت و عضو آسیب گردیده و به طور قابل ملاحظه ای این شرایط را بهبود می بخشد. طبق گزارش تنها یک بیمارستان در ایالت متحده در نتیجه درمان حدود ۷۰۰ بیمار در طول دو سال در بیش از ۹۵ درصد پای افراد از خطر قطع عضو نجات پیدا کرده است.
به منظور درمان زخم پای دیابتی روش های دیگری ازجمله کفی دیابتی سیلیکونی، جوراب‌های دیابتی و … نیز وجود دارد.
